Vier zijn verschilt echt tussen kinderen en je inschattingen over de oorzaak van de gevoeligheid van je nichtje zijn waarschijnlijk allemaal tot op zekere hoogte nauwkeurig. Het belangrijkste is dat ze mensen om haar heen heeft om haar te begeleiden (met principes zoals Karl Bielfeldt biedt) en met liefde. Haar sensitieve kant betekent gewoon dat ze je correcties en begeleiding beter zal ontvangen als je een gelijkmatige toon en een lage emotionele houding gebruikt en haar veel vragen stelt in plaats van richtlijnen.

Aan de andere kant is het waarschijnlijk niet eerlijk om een ​​vierjarige te vragen om effectief met twee of tweejarigen om te gaan. Ik zou echter niet zeggen dat jouw idee om haar te vragen of ze erachter kan komen ook helemaal verkeerd is. Door te oefenen met onafhankelijk handelen, verkrijgt men uiteindelijk onafhankelijkheid.

Tweejarige (zelfs de bijna drie) kinderen zijn (meestal) nog niet redelijk. Dit betekent dat zelfs als de vierjarige volkomen redelijke taal gebruikt en streeft naar een heel mooi compromis, ze waarschijnlijk te maken krijgt met frustrerende en onredelijke reacties van haar jongere neven. Ze heeft hulp nodig.

Eerlijk gezegd zal zelfs een vierjarige niet altijd redelijk zijn, maar het aanbieden van de mogelijkheid om 'het zelf uit te zoeken' terwijl je naar de uitwisseling met deze leeftijdsgroep kijkt is veel geschikter als er volwassenen in de buurt zijn om te helpen. Het geeft haar ook een groter voordeel om met kinderen te oefenen die zo dicht mogelijk bij haar eigen leeftijd liggen (of oudere kinderen die u vertrouwt om het goede voorbeeld te geven en als mentor op te treden). Ik zou kijken, en als tussenkomst of feedback nodig is, wees er dan om het aan te bieden (fungeer als moderator, maar onderhandel niet voor zo vaak mogelijk).

Ik doe ook suggesties om je nichtje suggesties te doen over het omgaan met tweejarigen. Als zij bijvoorbeeld met zoiets als blokken wil spelen en de tweejarige blijft haar toren omverwerpen, zou ik haar helpen te verhuizen naar een tafelblad waar de tweejarige het moeilijker zal hebben om de blokken te bereiken. Toen mijn dochter vier was en we jongere kinderen hadden, leerde ik haar over "omleiden", waar ze kon proberen te ruilen met een tweejarige (of jongere) die net een speeltje had genomen waarmee ze wilde spelen. Hierdoor kon ze niet zomaar grijpen en is het een onderhandelingstechniek die vaak goed werkt bij jongere kinderen. Door haar een aantal van dit soort technieken te laten zien, leerde ik haar hoe ze zichzelf in ieder geval een deel van de tijd kon helpen, maar had nooit verwacht dat ze die met enige regelmaat succesvol en alleen zou kunnen toepassen.

Verschillende kinderen gaan van nature anders om met conflicten, zelfs kinderen met dezelfde ouders. Ik denk niet dat je conclusies over discipline kunt trekken door naar de reactie van een kind te kijken. Ook, in voor- of tegenspoed, veel (misschien wel de meeste) ouders doen het gemakkelijker voor hun kinderen als het gezelschap voorbij is.

Het algemene principe om van kinderen te verwachten dat ze hun eigen problemen oplossen, is goed, maar het is niet iets dat kinderen van de ene op de andere dag alleen aankunnen. Ze moeten geleerd worden hoe de principes van eerlijkheid, delen en boeten voor je fouten van toepassing zijn in verschillende situaties, en ze hebben daarvoor een hele tijd de begeleiding van een volwassene nodig.

Zonder begeleiding van volwassenen, het voordeel schuift naar het kind dat agressiever is of het kind dat meer bedreven is in het manipuleren van de regels in hun voordeel. Mijn zoon zal bijvoorbeeld dingen zeggen als: "Papa en mama willen dat we delen, dus je moet me nu met je nieuwe verjaardagscadeau laten spelen." Als het andere kind instemt, hebben ze technisch gezien hun eigen probleem opgelost, maar niet op een eerlijke manier. Het lijkt erop dat een deel hiervan aan de gang is met neven en nichten die de regels gebruiken die u uw dochter hebt gegeven om te voorkomen dat ze delen.

Dus in plaats van ze te vertellen dat ze het zelf moeten oplossen, probeer ze dan het leidende principe te geven dat ze kunnen toepassen in die situatie:

• "Je brak mijn toren nadat ik je had gevraagd dit niet te doen. Wat denk je dat je moet doen om hem te verbeteren?"
• "Hoe denk je zou je voelen als je een gloednieuw verjaardagsspeeltje had? Wat is een andere manier waarop je iets zou kunnen hebben om mee te spelen, zonder een nieuw speeltje van iemand anders te nemen? "

De principes die je geeft moet zich concentreren op dingen die het kind dat u instrueert, kan veranderen, wat haar eigen gedrag is. Ja, je komt tussenbeide, maar ingrijpen om een ​​kind te dwingen te doen wat een ander kind wil, zou zeldzaam moeten zijn, zoals het corrigeren van onrecht, zoals een kind dat een ander slaat om zijn speeltje te pakken.

Het is een lastig evenwicht om te vinden. Je wilt dat je kind zich op zijn gemak voelt bij het komen met problemen en weet dat je haar terug hebt, maar je wilt ook dat ze de middelen heeft om met die situaties om te gaan als je er niet bent. Gelukkig heb je genoeg tijd om haar daarop voor te bereiden.

Wat betreft hoeveel interventie gepast is bij je nichtje versus je eigen kind, ben ik het met @balancedmama eens dat het echt een aparte vraag is, maar in Kortom, ik denk dat als het kind specifiek naar jou komt, je het op dezelfde manier moet behandelen als een verzoek van je eigen kind, tenzij haar ouders je anders hebben gevraagd.